Engelli arkadaşlarımızdan (kardeşlerimiz)den biri anlatıyordu. Engelliler (Özürlüler) için çıkarmış ve uygulamış olduğu yasa 153 ü diyordu, yani’ Hükümetin çıkardığı en güzel olaylardan (yasa) ardan biride biz engellilere 153 İstanbul Özürlüler Merkezi’nin (İSÖM) başlattığı ‘Ücretsiz Ulaşım Servisi’ projesi engelli ve düşkün durumda bulunan bireylerin ulaşım ihtiyaçlarını ücretsiz karşılıyor. Olması. İstanbul Büyükşehir Belediyesi Özürlüler Müdürlüğü’nün toplu taşıma araçlarını kullanamayan engelli ve yardıma muhtaç bireyler için 2007 yılında hayata geçirdiği Engellilere ve Yaşlılara Ücretsiz Ulaşım. Bu servisten; kendi başına hareket edemeyen engelliler, refakatçi olmadan toplu taşıma araçlarını kullanamayan yaşlılar, sivil toplum örgütlerinin eğitim amaçlı organizasyonlarına katılan engelli üyeleri. Kas hastaları, omurilik felçlileri, ortopedik ve zihinsel özürlüler yararlanıyor. İstekleri doğrultusunda okul, banka, düğün, çarşı işleri ve akraba ziyareti gibi gereksinimleri karşılananlar, daha sonra tekrar İSÖM servisleriyle evlerine bırakılıyor. İSÖM’ ün çağrı merkezini arayarak kayıt yaptıran engelli ve yardıma muhtaç bireylerin, hizmetten yararlanmak için bir gün önceden Alo 153’ü sonra da dâhili 3’ü tuşlayarak gideceği yeri ve saatini belirtmesi yeterliydi. Ama şimdi, bir aydır 153 ün, saat 17. 00’ ye kadar çalışıp, 17.00 den sonra engelliyi bu saate kadar her hangi bir yere bırakmış bile olsa almayacaklarını, almadıklarını, engellinin söz konusu saatten sonra kendi imkânıyla dönmesinin gerektiğini söylüyorlar ve hafta sonları araç vermeyeceklerini. Engelinin, engeli saat 17.00 de bitiyor gibi! Yada hafta sonları engelli evde durmalı gibi! Evet, sonuna kadar haklıydı, bir engelli 16.00 da diyelim, her hangi bir yere alışveriş, gezmek vs. vs için gitti ve işi uzun sürdü 17.00 ye bitmedi. 153 ün onu oraya bırakan servisi “ ne hali varsa görsün kendi imkânıyla dönsün alamayız” der gibi, bu engelli kendi imkânıyla dönemiyorsa ve zaten dönme imkânı olan 153 ün aracına muhtaç değildir, o zaman ne olacak, kalsın orda değil mi? Burada savunulan tabii ki otobüsleri kullanabilecek kadar az bir engelleri bulunanlar veya da kucakta gidecek kadar küçük çocuklarda değil, demek istediğimiz gerçekten engelli ve sandalyeye mahkum olanlardan bahsediyorum. Devletimizin bizlere sağlamış olduğu engelliye tanımış olduğu bu hakkı kötüye kullananlar tabii ki yok değil, ama onları araştırmakta yetkililerinin görevleridir. Buradan yetkililere seslenmek istiyoruz, engellilerin, engelleri saat 17.00 de bitmiyor, yaptığınız, verdiğiniz sözü geri almayın ve unutmayın ki, engellinin, engeli 17.00 de bitmiyor. Bir düzenleme gerekiyor… BERTOLT (Brech)t'in çok sevdiğim bir cümlesi var, hayatı ve cesaretsizliğin, bedelini ne de güzel anlatır: (İYİLİK NEYE YARAR, öldürülürse iyiler çarçabuk, yâda iyilik görenler) diyor. Bu sözü her alana uygulayın. İçinde bulunduğumuz ülke şartlarına, sosyal hayatınıza, iş hayatınıza. Haksızlıklara karşı gelmeyenler, bir gün kendilerine haksızlık yapıldığında, yardıma gelecek kimseyi bulamayacaklar, o nedenle bugünün haksızlıklarına göz yumup geçmemek lazım. Çünkü kader eninde sonunda tecelli ediyor ve yerine aynısını getiriyor… Çevremiz deki engelli (özürlü) kişilere davranışlarımızla ve etrafına daha sevecen bir şekilde bakmayı tavır aldırmayı aşılamak dururken. Bizim onlara yaptığımız iyilikler bir anlık oysa onların (engellilerin) toplumla içli dışlı olmaya onlarında topluma bizlerin arasına katılmaya ihtiyaçları var, küçük iyiliklilerimizi yaparken, diğer taraftan içlerindeki duyguları öldürürsek, neye yarar ona sağlanan o ufacık iyilik. Benim bakışıma göre Bertol Brecht, bu şiirinde söyle dedi: İnsanların, birinden yardım ve iyilik beklemeyecekleri dünya, muhtaç olmayacakları mükemmel bir dünyadır ve biz muhtaç olmayacak bir dünyada değiliz. Bu nedenle bunu sağlayacak, yine toplumu oluşturan bireylerdir. Devletin yapması gereken, teşvik (bu da "iyilik" kadar, özel bir kelime) dir. Gün içinde orda, burada her hangi bir yerde karşılaştığımız engellilere acıyarak bakmak, bir an için iyilik yapıp geçiştirmek en kolayımıza geliyor. “VERDİKLERİMİZİ GERİ ALIRSAK, VERMEK NEYE YARAR” Aysel oturak