Engelliler için yazılmış özellikle Ramazan ayında okunan

Cuma Hutbesi

Sayın okuyucularım, bu yazımda sizlerle özellikle içinde bulunduğumuz Mübarek Ramazan ayında her Cuma günü değişik camilerde okunan engelliler ile ilgili bir hutbeyi paylaşmak istiyorum. Bu hutbe benim içinde bulunmaktan her zaman onur ve gurur duyduğum yıllarca severek çalıştığım genç nesli ve toplumu bilinçlendirmeyi hedefleyen halende süren ÖSHA (Özürlülerin Sosyal Hayata Adaptasyonu yada Toplunun Özürlülere Adaptasyonu) Projesi  çerçevesinde yazılmıştı. Bu hutbenin yazılması ve camilerde okutulması yönünde Diyanet İşleri Başkanlığı ile yapılan görüşmelerimiz neticesinde olumlu görülerek 2002 yılında Diyanet İşleri Başkanlığının belirlediği değerli hocalarımızdan biri tarafından ÖSHA Projesinde bizlerin genç nesillere bilgi verirken okuduğumuz bir yazıdan da esinlenerek ve kendi bilgilerini de katarak yazmıştır. Bu bağlamda yıllarca eğitim aldığımız ÖSHA Proje lider hocamız Marmara Üniversitesi öğretim üyesi, psikolog dr. Nevin Eracar hanımefendiye de saygı ve sevgilerimi göndermek istiyorum. Ondan almış olduğumuz değerli bilgiler, psiko drama, süpervizyonun bizlere kattığı faydaları bu eğitimi almış kişiler en iyi bilecektir. Öyle güzel şeyler öğrendik ki kendilerinden, öyle güçlü bir grup içindeydik ki! gizli bir bağla bağladı bizi kan bağı olmadan akraba gibi olduk ve Sayın hocamız Nevin Eracar da bizim için her zaman görmesekte büyük bir sevgi ile sevdiğimiz özlemini hep içimizde hissettiğimiz kişi olarak kalacaktır.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Muhterem Mü’minler...

Bildiğiniz gibi bu dünya imtihan dünyasıdır. Cenabı Hak kullarını iyilikler ve güzelliklerle imtihan ettiği gibi, sıkıntı ve felâketlerle de imtihana tabi tutmaktadır. Şükür ve sabır imtihanını güzellikle verebilenler Cenab-ı Hakkın Rızasına ve kendileri için hazırladığı Cennete nail olacaklardır. Allah’a şükürler olsun, sağlık ve afiyet içinde yaşıyoruz. Sayısız nimetler içerisinde hayatımızı devam ettiriyoruz. Kitabımızda “Allah’ın nimetlerini saymaya kalksanız saymakla bitiremezsiniz”, buyuruluyor. Ama şöyle bir düşünelim... Çevremizde bizim eriştiğimiz nimetlere erişemeyen, bizden tamamen farklı olan özürlü kardeşlerimiz var. Sağır, dilsiz, âmâ, kötürüm ya da beyin özürlü kardeşlerimiz... Gerçekten zorlu bir sabır imtihanı geçiren kardeşlerimiz... Acaba bu kardeşlerimizden ibret alabiliyor muyuz? Bu kardeşlerimize karşı görevlerimizi tam anlamıyla yerine getirebiliyor muyuz? Biz bu hutbemizde bizden farklı hayat yaşayan özürlü kardeşlerimizi ele almak istiyoruz.

Peygamberimiz (s.a.v.), görme özürlü bir Müslüman olan İbni Ümmi Mektum sebebiyle Allah tarafından uyarılmadı mı? Peygamberimiz bir müşrikin İslam’a girmesi için konuşurken görme özürlü İbni Ümmi Mektum gelmiş, Efendimiz onunla yeteri kadar ilgilenmemişti. Bunun üzerine uyarı niteliğindeki Abese Suresinin ilk ayetleri indirilmişti. Bu olaydan sonra Efendimiz görme engelli bu Müslümanı gayet güzel bir şekilde karşılıyor “Ey kendisi sebebiyle Allah’ın   bana uyarıda bulunduğu kişi!...Hoş geldin”, Yani, özürlülere karşı yeteri kadar duyarlı olmamak, ilâhi uyarıya sebep olmuştu. Bu durum bize ders olmalı ve engellilere karşı görev ve sorumluluklarımızı düşünmeliyiz. Peygamberimiz, dünya açısından bizden farklı hayat yaşayan dul, yetim, kimsesiz, gariban, yoksul ve engelli kişilere bakıp Allah’a şükretmemizi tavsiye ediyor. Peygamberimiz, bizden farklı olan engelli kardeşlerimize karşı İslâm Kardeşliği görevlerimizi hatırlatıyor. Peygamberimiz şöyle buyuruyor: “Müslüman Müslümanın kardeşidir. Müslüman Müslüman kardeşine haksızlık yapmaz. Onu hiçbir zaman yalnız bırakmaz. Kardeşini hor ve hakir görmez. Bir kişinin din kardeşini küçümsemesi, ona günah olarak yeter.” Hiç düşündük mü? Çoğu zaman cami önlerinde gördüğümüz engelli kardeşlerimiz nasıl yaşıyor? Niçin onları sahipsiz bıraktık? Niçin dilenecek durumda bıraktık engelli kardeşlerimizi?... Göremeyen, işitemeyen, yürüyemeyen, koşamayan, bizler gibi anlayıp konuşamayan, uzun süre oturup dikkatini toparlayamayan, içinde olup bitenleri bizler gibi açıkça anlatamayan, yani halkın, toplumun kör, sağır, sakat, geri zekâlı ve deli dedikleri kişiler! Hep kendilerinden uzak durduğumuz, aramıza almadığımız... Birlikte olmayı başaramadığımız kardeşlerimiz... Hatta bazen dışlayıp küçümsediklerimiz ve alay ettiklerimiz... Acaba onlar nasıl bir hayat yaşıyorlar? Şöyle bir düşünelim...

İsterseniz kısa bir süre gözlerinizi kapatın ve sanki hiç açılmayacaklarmış gibi dolaşmaya çalışın çevrenizde... Bazı ihtiyaçlarınızı kapalı bir gözle karşılamak için uğraşın. Sonra gözlerinizi açın ve görmeden yaşarken neler hissettiğinizi hatırlayın... Görme engelli olan kardeşlerimizin ne kadar zorlu bir hayat yaşadığını düşünün.

Bir süre için kulaklarınızı iyice tıkayın... Sesleri duymadan insanların arasında olmak için bir deney yapın. Düşünün bir kere... Bir sandalyeye oturun ve oradan bir süre hiç kalkmayın. Kalkamadığınız hayal edin. Başkalarından bir şeyler için yardım istemek zorunda olmak nasıl bir duygu? Bunu anlamaya çalışın. Bakalım içinizde neler birikecek dışa vuramadığınız ve sizde nasıl bir sıkıntı yaratacak bütün bunlar. Eğer bu deneyleri yaptıysanız, aramıza katılamayan özürlü kardeşlerimizin çektikleri güçlükleri artık biliyorsunuz, demektir...

Ve yine gayet iyi biliyorsunuz ki engelli olmayı o kardeşlerimiz seçmediler. Bunu onlar istemediler. Rabbim onları böyle bir imtihana tabi tuttu. Rabbim engelli kardeşlerimizi sabır imtihanına tabu tuttu. Bu durum onlar için bir ceza değil, sabırları sebebiyle Cennete girme vesilesidir. Bütün insanlık için bir ders ve ibret vesilesidir.

Yüzümüze, saçlarımıza ve tenimizin rengine bakalım. Hiçbiri bizim seçtiğimiz şeyler değil. Boyumuz, gözlerimizin rengi, hatta adımız bile hayatta hazır bulduğumuz şeyler değil mi? Tüm bunlar başka türlü olabilirdi. Eksik olabilirdi. Aynaya bakamayabilirdik... Annemizin bizi çağıran sesini duyamayabilirdik. Biz de engelli olabilirdik. Ama Rabbim bize iyilikler, güzellikler, nimetler verdi. Şükredelim diye.. Bu nimetlere erişemeyenlere bakıp ders ve ibret alalım diye... Şimdi Rabbimizin üzerimizdeki nimetlerini düşünelim... Bütün bu imkânlar sebebiyle ne kadar şanslı olduğumuzu hatırlayalım ve bu şansı yakalayamayan kardeşlerimiz için ne yapabileceğimizi düşünelim. 

Çok şey gerekmiyor aslında!.. Yalnızca engelli kardeşlerimizi olduğu gibi kabul etmek, onlara aramızda yaşama, varolabilme şansı tanımak, gerektiğinde yaşamlarını kolaylaştırmak için destek olalım. Ve tabi dost olalım!.. İşte hepsi bu!... Özürlü, engelli, yada adı her neyse bizden farklı doğmuş veya gelişmiş bir dost bulalım ve onu tanımaya çalışalım!...

Peygamberimiz “Sizler, ancak içinizdeki güçsüz kişiler sebebiyle yardıma ve rızka nail oluyorsunuz”, buyuruyor. İlahî yardıma erişebilmek için... Bol rızka kavuşabilmek için özürlü, engelli ve güçsüz kardeşlerimize el uzatmak zorundayız. Destek olmak zorundayız. İslâm kardeşliğinin gereği budur. “Kim din kardeşine yardım ederse Allah da ona yardım eder. Kim din kardeşinin derdine derman olursa Allah da kıyamet günü onun derdine derman olur. Kim din kardeşinin ihtiyacını görürse Allah onun en çok muhtaç olduğu zamanda onun ihtiyacını görür.”

Gelin Kardeşlerim... Özürlü/engelli kardeşlerimizin elinden tutalım. Onlara gönülden destek olalım... Engellilerin istihdamı konusunda yardımcı olalım. Onları kardeş gibi bağrımıza basalım... Engelli kardeşlerimin de can taşıdığını, onların da insan olduğunu unutmayalım. Onların yeterli eğitim alabilmeleri için yardımcı olalım. Bu konuda çalışma yapan hayır kuruluşlarına ve belediyelere destek verelim. Toplumun bu konuda duyarlı ve bilinçli olması için gayret sarf edelim. Böylece Allah’ın rızasına ve Peygamberlerimizin Şefaatine nail olalım...

Saygılarımla, Allah her zaman yar ve yardımcımız olsun. (AMİN)

Selma GÜRBEY TAŞDELEN

03.10.2007