SEÇENEKLER... SİZ OLSAYDINIZ NE YAPARDINIZ?

Sevgili Avrasya Haber Ajansı okurları, arkadaşlarım, dostlarım, Kurban Bayramınız kutlu olsun, sevdikleriniz ve sizi sevenlerle nice bayramları sağlık ve mutlukla geçirmenizi temenni ediyor, sizlerle bu bayram gözlerinizi nemlendirecek fakat etrafınıza daha dikkatli bakmanızı sağlayacak bir hikayeyi paylaşmak istiyorum. 

---------------------------------------------------------

Seçenekler Ne yapardınız?. ...kararı siz verin. Komik bir cümle beklemeyin, çünkü yok. Yine de okuyun.

Sorum şu: Ayni kararı siz verir miydiniz? Okuma ve öğrenme zorluğu çeken çocuklara özel eğitim veren bir okul için bağış toplama yemeğinde, çocuklardan birisinin babası katılımcılar tarafından asla unutulmayacak bir konuşma yaptı. Okula ve kendini adamış öğretmenleri kutladıktan sonra şöyle bir soru sordu:

"Dışarıdaki etkenler tarafından etkilenmedikçe doğa her şeyi mükemmel bir şekil ve sırada yapıyor. Ama yine de oğlum Akın, diğer çocukların öğrendikleri gibi öğrenemiyor. Diğer çocukların anlayabildiklerim gibi anlayamıyor. Oğlumda doğal olması gerekenler şeyler nerede?"

Bu soru karsısında dinleyiciler sessiz kaldılar. Baba devam etti. "Ben inanıyorum ki, dünyaya fiziksel ve zeka engelli Akın gibi bir çocuk geldiğinde, gerçek insan doğası kendini gösterme fırsatını buluyor ve bu da insanların o çocuğa davranış şekillerinde kendini gösteriyor."

Ve sonra aşağıdaki hikayeyi anlatmaya başladı:

Akın ve babası bir gün parkta Akın’ın tanıdığı birkaç çocuğun Amerikan basketbol oyunu oynadıklarını gördüler. Akın sordu,

"Acaba oynamama izin verirler mi?"
Akın'ın babası çoğu çocuğun Akın gibi bir çocuğun takımlarında oynamasını istemeyeceklerini ama ayni zamanda eğer oğluna izin verirlerse oğlunun o çok ihtiyacını duyduğu, engellerine rağmen başkaları tarafından kabul edilmenin özgüveni ve sahiplenme duygusunu vereceğini de biliyordu. Akın'ın babası çocuklardan birinin yanına yaklaştı ve (fazla bir şey beklemeyerek) Akın’ın oynayıp oynayamayacağını sordu. Çocuk söyle danışabileceği birilerine baktı ve sonra

"Su anda 6 sayı gerideyiz ve oyun sekizinci turunda. Herhalde takıma girebilir ben de onu dokuzuncu turda vurucu olarak sokmaya çalışırım" dedi.

Akın büyük bir gayretle takımın yanına gitti ve yüzünde kocaman bir gülümseme ile takım tişörtünü giydi. Babası gözünde yaş, kalbi sıcak duygularla dolu onu izledi. Çocuklar oğlunun kabul edilmesinden dolayı babanın mutluluğunu gördüler. Sekizinci turun sonunda Akın’ın takımı birkaç puan kazandı ama hala 3 sayı gerideydi. Dokuzuncu turun başında Akın eldiveni eline geçirdi ve sağ açık sahaya çıktı. Ona doğru hiç top isabet etmemesine rağmen oyunda olmaktan son derece mutluydu ve babası ona tribünlerden el salladığını gördüğünde yüzünde kocaman bir gülümseme vardı.

Dokuzuncu turun sonunda Akın'ın takımı yine puan kazandı. Simdi bütün kaleler doluydu, oyunu kazanma sansı ortaya çıkmıştı ve topa vurma sırası Akın'a gelmişti. Bu noktada Akın'ın vurucu olmasına izin vererek oyunu kaybetme riskini mi almalıydılar? Şaşırtıcı bir  hamleyle Akın'a sopayı verdiler. Herkes topa isabet ettirme sansının sıfır olduğunu biliyorlardı çünkü bırakın topa vurmayı Akın sopayı bile elinde tutmasını bilmiyordu. Ama Akın sahaya çıktığında top atici, diğer takımın kazanma şanslarını bir kenara bırakarak Akın'a bu fırsatı tanıdıklarını görünce birkaç adım öne giderek yumuşak bir şekilde topu Akın’a doğru fırlattı. İlk topa Akın zorlukla sopayı savurdu ama ıskaladı. Atıcı tekrar birkaç adım öne doğru geldi ve topu yine yumuşak bir şekilde Akın'a doğru attı. Akın sopayı savurdu ve hafifçe topa dokunarak yere atıcıya doğru vurdu. Oyun şimdi bitecekti. Atıcı topu yerden aldı ve ilk kaledeki adamına kolaylıkla atabilecek ve Akın'ı sobeleyerek oyunu bitirebilecekti. Ama atici topu aldı ve ilk kaledeki adamının başının üzerinden diğer takım arkadaşlarının erişemeyeceği yere fırlattı. Tribünlerdeki herkes ve iki takımda bağırmaya başladılar, "Akın, ilk kaleye koş, ilk kaleye koş!"

Akın hayatında hiç bu kadar uzağa koşmamıştı ama ilk kaleye gidebildi. Şaşkınlıktan büyümüş gözleriyle yere çöktü. Herkes bağırmaya devam etti, "İkinci kaleye koş,ikinci kaleye koş" Nefes nefese Akın zorlukla ikinci kaleye koşabildi. Akın ikinci kaleye geldiği sırada açık sahada diğer takımdan biri topu almıştı ... takımın en küçüğü olan bu çocuk kahraman olma sansını elinde tutuyordu. Topu ikinci kaledeki adamına atabilirdi ama top aticisinin niyetini anladığından o da kasıtlı olarak topu üçüncü kaledeki arkadaşının başının üzerinden attı. Herkes bağırıyordu, "Akın, Akın, Akın, bütün yolu koş Akın" Karşı takımdan birinin yardim ederek onu üçüncü kaleye doğru döndürmesiyle Akın üçüncü kaleye koşabildi, "Üçüncüye koş! Akın, üçüncüye koş!" Akın üçüncüye gelirken diğer takımdaki çocuklar ve seyirciler ayağa kalkmışlardı ve bağırıyorlardı, "Akın, hepsini koş! Hepsini koş!" Akın hepsini koştu ve oyunu takımı için kazanan bir kahraman olarak herkes tarafından alkışlandı. "O gün", dedi babası, gözlerinden yaslar aşağıya doğru süzülerek, "iki takımdaki çocuklar da dünyaya bir parça sevgi ve insanlık getirmeyi basardılar".

Akın bir sonraki yaza yetişemedi. O kış öldü. Bir kahraman olduğunu ve babasını mutlu ettiğini, ve eve geldiğinde annesinin de gözyaşları içinde onu kucakladığını asla unutmadı.

Hepimizin bir farklılık yaratabileceğimiz inancını taşıyor. Hepimizin her gün binlerce fırsatı olabiliyor "doğal olan şeyleri" gerçekleştirmek için. Bilgin bir adam bir zamanlar demiş ki: her toplum, kendilerinden daha az şanslı olanlara nasıl davrandığıyla değerlendirilir.

Şimdi sizinde iki seçeneğiniz var:

1-     Bu yazıyı okuduktan sonra unutmak.

2-     Hayatını sizden farklı yaşayanları düşünmek onlar için bir şeyler yapmaya çalışmak.

Saygılarımla,

Selma GÜRBEY TAŞDELEN

18.12.2007